Solo project by Ibe

(NL tekst onderaan)

We profile ourselves as a duo - an artistic, symbiotic unity in which the importance of whom exactly did what in the artistic process is irrelevant. This workflow created a new kind of freedom.

One is never truly independent of the Other - as a creator you depend on the Other; be it for ideas or for acknowledgment. Be it for techniques or used materials. You come across ideas, creations, materials, you pick them up, resample, recycle, steal, however you may call it. From this point of view we’ve attempted to surpass the preoccupation with the self. Images are the result of personal reflections on the outside surroundings.

But as we do this, we’re often confronted by the strong urge of the “public’s” ultimate desire to know who originated the image, who picked up the pencil, who pressed the buttons. As we’re trying to prove our point we felt we had to exclude putting names on personal projects, just to stop confusing the audience, even though sometimes the irrelevance is stopping other ideas from happening. As an artist you want to live up to a certain profile; and as our oeuvre is already quite eclectic it seemed improper to do otherwise. And hence we’re caught, entangled in a web where it becomes difficult to live up to, withhold or act outside of that profile. And now we’re put into a new position: I am out due to a fractured spine, occupied with revalidation for a year now it becomes absurd to keep up that simplistic image of a unity. It’s time to broaden the perspective.

This event, despite of the misfortune, has created a breathing space in which a reset button could be pressed. And although the core of our view on art does not change, it frees or even forced us away from the constraints that we’ve put ourselves in. I might even say it creates the opportunity to start from scratch and rethink these concepts.

Last works made were simply no more the works of us both in the old fashion, the input was no more the product of a joint - one plus one - operation. The input was Ibe’s and that of all the Others.

In the past year Ibe made a series of works that started of with some intimate ideas and dreams. One image that persisted was her perception of the experience that you’re literally falling asleep; wandering off into the realms of the night. The series began with a composition of masks that evoke that movement, lying down, suspended, without expression, the head slowly falls backwards.

Being confronted with this new solo parcours it became evident to use a selfportrait to explore this image. A 3D scanner was used to capture the portrait. It allowed the virtual creation of a composition, a reality, that existed only in abstract thoughts before. Using this 3D model, Ibe created a serie of images travelling back and forth between analogue and digital media building upon our original vision of mixing experiences, techniques and ideas where no certain image prevails or functions as an endpoint.

Jon, October 2017

NL:
We profileren onszelf als een duo - een artistieke, symbiotische eenheid waarin het belang van wie precies wat deed in het artistieke proces irrelevant is. Deze werkwijze creëerde een nieuw soort vrijheid.

De een is nooit echt onafhankelijk van de ‘Other’, de ‘Andere’ (Other: Wiki EN, Othering Wiki NL) - als een schepper ben je afhankelijk van de Ander; of het nu om ideeën of erkenning gaat. Ook als het om technieken of gebruikte materialen gaat. Je komt ideeën, creaties, materialen tegen, je pikt ze op, samplet, recyclet, steelt, hoe je het ook noemt. Vanuit dit standpunt hebben we geprobeerd de preoccupatie met ‘het zelf’ te overstijgen. Beelden zijn het resultaat van persoonlijke reflecties op de buitenliggende omgeving.

Maar terwijl we dit doen, worden we vaak geconfronteerd met de sterke drang van het van het "publiek", dat ultieme verlangen, om te weten wie het beeld heeft voortgebracht, wie het potlood heeft opgepikt, wie de controle heeft. Terwijl we ons punt probeerden te bewijzen, voelden we dat we beter geen namen op persoonlijke projecten zouden zetten, gewoon om te voorkomen dat we het publiek in de war brachten, zelfs als deze eigenlijk op zich irrelevante reden andere ideeën tegenhoudt. Als een artiest wil je een bepaald profiel waarmaken; en omdat ons oeuvre al behoorlijk eclectisch is, leek het ongepast om iets anders te doen. Zo raken we verstrikt in een web waar het moeilijk wordt om dat profiel staande te houden, eens achterwege te laten of anders te handelen. Maar nu worden we in een nieuwe positie gebracht: ik ben uit vanwege een gebroken ruggenwervel, reeds een jaar bezig met revalidatie. Nu wordt het absurd om dat simplistische beeld van een eenheid zo te blijven benoemen. Het is tijd om het perspectief te verbreden.

Deze gebeurtenis heeft, ondanks het misfortuin, een ademruimte gecreëerd waarin een resetknop kan worden ingedrukt. En hoewel de kern van onze kijk op kunst niet verandert, bevrijdt of dwingt het ons weg van de beperkingen die we onszelf hebben opgelegd. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat het de gelegenheid schept om helemaal opnieuw te beginnen en deze concepten opnieuw te bekijken.

De laatst gemaakte werken waren simpelweg niet meer de werken van ons beiden op de oude manier, de inbreng was niet langer het product van een gezamenlijke - één plus één - operatie. De input was Ibe's en die van alle Anderen.

In het afgelopen jaar heeft Ibe een serie werken gemaakt die begonnen met enkele intieme ideeën en dromen. Eén beeld dat bleef bestaan, was haar perceptie van de ervaring dat je letterlijk in slaap valt; afdwalen naar het rijk van de nacht. De serie begon met een compositie van maskers die deze beweging oproepen, neerliggend, in pauze, zonder expressie, het hoofd valt langzaam naar achteren.

Geconfronteerd met dit nieuwe solo parcours werd het evident om een zelfportret te gebruiken om dit beeld te verkennen. Met een 3D-scanner werd het portret opgenomen, geregistreerd. Het maakte de virtuele creatie mogelijk van een compositie, een realiteit die voorheen alleen in abstracte gedachten bestond. Met behulp van dit 3D-model creëerde Ibe een serie afbeeldingen die heen en weer gaan tussen analoge en digitale media, voortbouwend op onze oorspronkelijke visie van het mixen van ervaringen, technieken en ideeën waarbij geen bepaald beeld de overhand heeft of fungeert als een eindpunt.

Jon, oktober 2017

- More images after expo -